این وضعیت در واقع نتیجه یک بحث قدیمی است که همیشه مطرح است و می‌گوید در لیگ برتر بازیکنان خارجی زیادی بازی می‌کنند البته اینجا جای بحث در این‌باره نیست. آنهایی که مدعی‌اند حضور ستاره‌های قاره در لیگ برتر تأثیر منفی بر عملکرد تیم ملی انگلیس دارد باید کتاب‌های تاریخ بیشتری بخوانند.
در دهه 70که تیم‌های لیگ برتر سرشار از ستاره‌های داخلی بودند ما چند دوره متوالی به جام جهانی صعود نکردیم. قبل از اینکه دروازه‌های لیگ برتر (به روی بازیکنان خارجی) باز شود ما نسل طلایی در فوتبالمان نداشتیم. انگلیس تنها یک نسل طلایی داشت؛ 1966. فوتبال ما از فوتبالیست‌های بزرگ دنیا چیزهای زیادی گرفته است و این مایه شرمساری است که آنها کشور ما را ترک کرده‌اند. من عاشق این هستم که بازگشت همه آنها را ببینم. وقتی که بازیکنانی مانند سسک فابرگاس، ژابی آلونسو و کریستیانو رونالدو اینجا بودند ما به‌راحتی می‌توانستیم ادعا کنیم که بهترین لیگ دنیا را داریم. اما این قایق دیگر همان وزن سابق را ندارد حتی اگر قهرمانی اخیر چلسی در لیگ قهرمانان را به‌حساب بیاوریم. من قبلا درباره اینکه بازیکنان خارجی زیادی در انگلیس هستند بحث می‌کردم اما مشخصا منظور خاصی داشتم. من به بازیکنان سطح پایین در این‌باره اشاره می‌کردم؛ بازیکنانی که از انگلیسی‌هایی که جایشان را به آنها می‌دادند بهتر نبودند.
زمان‌هایی بود که بازیکنان ارزان خارجی به محصولات جوان آکادمی‌ها ترجیح داده می‌شدند. خریدهایی انجام می‌شد که من مخالف آنها بودم و همچنان معتقدم که به لیگ ما آسیب وارد می‌کنند. بحث من این بود که اگر دو بازیکن با سطح یکسان دارید، یکی انگلیسی و یکی خارجی، بازیکن وطنی باید شانس بازی بیشتری داشته باشد تا پیشرفت کند. اما وقتی که درباره بازیکنانی مانند تیه‌ری آنری، دیدیه دروگبا یا آلونسو صحبت می‌کنید مسئله کاملا متفاوت است.
هرچه بیشتر چنین بازیکنانی جذب کنیم، بازیکنان جوان ما چیزهای بیشتری یاد می‌گیرند. بازی کردن در کنار یا مقابل بهترین‌ها به پیشرفت شما کمک می‌کند. من از تجربه باشگاهی خودم می‌گویم که یک بازیکن خوب خارجی می‌تواند تأثیر مثبتی داشته باشد.
یورو2012 نشان داده است که فوتبال انگلیس هر دو سال یک‌بار چطور می‌تواند چهره خود را تغییر دهد. یک‌ماه پیش از آنکه لیگ شروع شود، یک پروسه در فوتبال انگلیس شروع شده است که نشان می‌دهد فوتبال انگلیس چقدر می‌تواند جزیره‌ای باشد و تا کجا پیش برود. اینجا یک مثال خوب است: بعد از فینال لیگ قهرمانان،طرفداران فوتبال در انگلیس بدون توجه به تیمی که طرفدار آن بودند می‌گفتند که اشلی کول بهترین مدافع چپ جهان است. با توجه به عملکرد او در اروپا این ادعا چندان هم غیرمنطقی نبود.
حالا امروز دوباره به این ادعا فکر کنید. هرکسی که معتقد نباشد خوردی آلبا بهترین مدافع چپ جهان است احتمالا در یکی دوماه اخیر فوتبال ندیده است. مشاهده بازیکنان لالیگا نشان می‌دهد که چند فصل درخشان پیش روی آنهاست و همه می‌توانند ببینند که در 2014چه اتفاقی خواهد افتاد. ما باید به اندازه کافی واقع‌گرا باشیم تا تأثیری را که بازیکنان خارجی می‌توانند روی فوتبال ما داشته باشند قبول کنیم. قبول چنین تأثیری در کنار توانایی فعلی ما می‌تواند هویت ما را تقویت کند.
* بازیکن سابق تیم ملی انگلیس و باشگاه لیورپول
